Odebrany awans

W 1951 roku OWKS (dzisiejszy Śląsk Wrocław) zaliczył spadek z II ligi i znalazł się w zreformowanej Klasie I, czyli dawnej klasie wojewódzkiej, będącej wówczas trzecim poziomem ligowym w kraju. Wojskowi, po sezonie w II lidze, w której grali z takimi firmami jak Górnik Zabrze, czy Odra Opole, w swojej grupie Klasy I rywalizowali już tylko z drużynami wrocławskimi. Drugoligowe doświadczenie przyniosło jednak owoce, bowiem na 18 meczów wygrali aż 17 i zajęli pierwsze miejsce w grupie. W spotkaniu z Włókniarzem Leśnica OWKS wygrał aż 13:0 i jest to do dziś najwyższe zwycięstwo w historii klubu w oficjalnym meczu ligowym. Równie efektownie nasi piłkarze wygrali z Kolejarzem Wrocław (6:1), Gwardią Wrocław (7:2) i Unią Zakrzów (7:2).

Wojskowi o pierwsze miejsce w grupie rywalizowali ze Ślęzą (Ogniwem). Oba mecze rozegrano na Stadionie Olimpijskim. Derby te wzbudzały bardzo duże zainteresowanie kibiców i czekał na nie cały piłkarski Wrocław. W pierwszym spotkaniu na szczycie, OWKS po bardzo dobrej grze wygrał z Ogniwem 4:1. W meczu tym szczególnie wyróżnił się strzelec dwóch goli Zygmunt Baraniak. W rewanżu, w obecności aż 20 tysięcy kibiców, Wojskowi stracili jedyny punkt w rozgrywkach, bezbramkowo remisując. Ten remis dał jednak OWKS tytuł mistrzów Wrocławia. W walce o prymat na całym Dolnym Śląsku wrocławianie zagrali ze Spójnią Lubań, czyli mistrzem wyłonionym w spotkaniach międzygrupowych w województwie.



Pierwszy mecz o mistrzostwo regionu, rozegrany w Lubaniu 25 października, górą była Spójnia. Wygraną 1:0 dał kapitalny gol strzelony przez Jerzego Milewskiego z woleja zza 16 metrów. Dwa dni później, na Stadionie Olimpijskim, lepszy był OWKS, który po dwóch trafieniach Maksymiliana Czai wygrał 2:1. W myśl ówczesnych przepisów ostatecznego zwycięzcę musiał wyłonić dodatkowy mecz na neutralnym terenie. 31 października w Legnicy OWKS wygrał zdecydowanie, aż 5:1 i został mistrzem Dolnego Śląska. Bohaterem tego meczu został strzelec trzech goli, Gerard Lizurek.

Zdobycie mistrzostwa Dolnego Śląska uprawniało wówczas do walki o miejsce w II lidze. W 1952 r. wprowadzono nowy i oryginalny system o awans do II ligi, jak i spadek z niej. Drużyna II-ligowa po zakończeniu rozgrywek mistrzowskich rozgrywała spotkanie kwalifikacyjno-barażowe z mistrzem swojego okręgu. W razie porażki drugoligowca rozgrywano drugie spotkanie. Stawką tego meczu/dwumeczu był awans (lub utrzymanie) w II lidze. OWKS (mistrz Dolnego Śląska) zmierzył się ze Stalą (Pafawagiem) Wrocław (drużyna II-ligowa). W pierwszym spotkaniu 16 XI 1952 ma Stadionie Olimpijskim OWKS wygrał 3:1 po dwóch golach Gerarda Lizurka i jednym Bogdana Kajdasza. W rewanżu, 23 listopada 1952 roku, na stadionie Pafawagu na Grabiszynku, OWKS drugi raz wygrał z lokalnym rywalem, tym razem 1:0. Jedyna bramka w tym meczu padła po strzale samobójczym Jana Czyża. OWKS Wrocław dzięki tym zwycięstwom uzyskał awans do II ligi. Jak się okazało – niestety nie na długo…



Z awansu cieszono się we Wrocławiu nadzwyczaj krótko, bo niespełna tydzień. Wszystko dlatego, że - jeszcze w listopadzie - w Warszawie postanowiono od następnego sezonu znacznie zmniejszyć II ligę. Okrojono ją z 40 do 14 drużyn. W związku z tym 26 zespołów II-ligowych musiało przejść do nowo powstałej III ligi. Dla OWKS w nowej II lidze zabrakło miejsca. Rok wcześniej OWKS dostał II ligę niejako w prezencie, a w 1952 awans wywalczył na boisku, ale na tym poziomie rozgrywkowym niestety nie było dane mu zagrać.

W zwycięskim dwumeczu z Pafawagiem w barwach OWKS grali: bramkarz Henryk Paczkowski, obrońcy: Leon Czogała i Derdziński, pomocnicy: Alfred Poloczek, Reinhold Guzy i Maksymilian Czaja, napastnicy: Gerard Lizurek, Kazimierz Przymeński, Bogdan Kajdasz, Gerard Grobosz, Rudolf Lasecki, Kazimierz Krzyszczuk i Zygmunt Baraniak. Trenerem Wojskowych był Adam Niemiec - przed wojną piłkarz Czarnych Lwów. Wszyscy zawodnicy odrabiali we Wrocławiu służbę wojskową. Wyjątkiem był Przymeński, który był zawodowym żołnierzem w stopniu porucznika.