„Trzeba kochać coś, by czuć, że się żyje...”

Mecz wyjazdowy. Godziny w trasie, dziesiątki i setki wydanych złotówek, tysiące nie do końca przychylnie nastawionych ludzi wokół. Nie brzmi zachęcająco? Dlaczego więc Michał mimo przeciwności losu właśnie zaliczył setny taki wyjazd? – „Trzeba kochać coś, by czuć, że się żyje…” głosi jedna z naszych opraw. Ja kochałem podróże i sport – wystarczyło więc to połączyć. A każdy wyjazd niesie za sobą historię, zawsze dzieje się coś ciekawego, zabawnego. Zdarzają się porażki, klęski, fatalna pogoda, ale pasja i dobrzy ludzie wokół rekompensują wszystko. Życie kibicowskie pokochałem na tyle, że można powiedzieć, iż oduczyłem się oglądać Śląsk w telewizji. Śmieję się, że nie potrafię już tego robić – mówi Michał Fitas.

 

 

 

 

 

Podczas kilku lat podróżowania po sportowych arenach w kraju, Michał miał okazję obserwować zmianę, jaką przeszły stadiony w Polsce. Zwłaszcza po kątem dostosowania ich dla osób z niepełnosprawnością. – Zmiany są diametralnie. Moje pierwsze wyjazdy, powstanie KKN – czyli lata 2008-2009 – to czas boom’u, który mieliśmy przed Euro 2012. Często obecność takich grup, jak nasza, czy podobnych z innych miast w Polsce, pomogła zrobić ogromny krok w przód. Nie tylko pod kątem infrastruktury, ale również – co czasem ważniejsze – świadomości. Świadomości, że taka grupa może się pojawić i organizator powinien mieć pomysł lub wypracowaną procedurę, jak tę grupę przyjąć – opowiada Michał, który za jeden z najlepiej dostosowanych do osób z niepełnosprawnością stadionów w Europie uznaje obiekt we Wrocławiu. – Czasem wystarczy niewiele. Dobra wola, konsultacja planów obiektu z takimi osobami i są efekty.

 

 

- To chyba przychodzi z wiekiem, bo czasem nie chcę mi się jechać – przyznaje stukrotny „wyjazdowicz”. Czy należy się dziwić? 500 km drogi, ujemna temperatura, przeciwnik nie najwyższych lotów, zmęczenie trudnym tygodniem w pracy. Dziwić się nie należy, ale podziwiać wręcz powinniśmy. Podziwiać, bo zazwyczaj kończy się tak, że Michał… wsiada w busa wraz z przyjaciółmi z KKN-u i rusza w trasę. – Czasem mobilizują ci, którzy jadą, czasem perspektywa telewizora. Bo tak jak mówiłem – oduczyłem się oglądać Śląsk na ekranie, wolę z trybun.

 

Mistrzostwa Europy we Francji

Trybuny to dla Michała naturalne miejsce. Ale nie tylko te na Stadionie Wrocław, czy innych ekstraklasowych obiektach. W jego dorobku jest już Mundial 2006 roku, EURO 2008, 2012 i 2016. – Tegoroczny „trip” był wyjątkowy. Najpierw pojechaliśmy na mecz z Niemcami w Paryżu na 3 dni. Po dwóch tygodniach wróciliśmy, by obejrzeć ćwierćfinał Polska – Portugalia w Marsylii, dwa półfinały i ostatecznie wrócić na Stade de France, na wielki finał. A to wszystko połączyliśmy z wypoczynkiem na Lazurowym Wybrzeżu. Dwa tygodnie, 9 osób i 6300 przejechanych kilometrów. Piękne chwile!

 

Łącznie z domowymi meczami obejrzał już pewnie około ćwierć tysiąca spotkań Śląska. Jak mówi, chciałbym kiedyś zobaczyć WKS grający na Stadionie Narodowym. Najlepiej w finale Ligi Mistrzów, ale i Pucharem Polski na pewno by nie pogardził. A wyjazdy? 200, 300? – Celem było sto. Póki będzie mnie to kręcić – będę jeździł. Ale już bez żadnych liczbowych celów. Cieszy mnie, że byłem w stanie poświęcić tyle w imię swojej pasji. Po prostu – „Trzeba kochać coś, by czuć że się żyje…”