Gazeta Wrocławska: Tyszczenko: Tęsknię za swoim Donbasem

 

Mój ojciec był marynarzem i został wysłany na służbę do Władywostoku. Kiedy Związek Radziecki zaczął się rozpadać, moi rodzice chcieli być bliżej swojego rodzeństwa, które pochodziło z Taganroga. Gdy więc pojawiła się okazja, by wrócić, mój tata z niej skorzystał. 

 

 

Nie ma co ukrywać – to był mój najlepszy czas. Po upływie lat Mariupol jest dla mnie rodzinnym miastem, a Illicziweć macierzystym klubem.

Nawet teraz śledzę ich wyniki, chociaż spadli do I ligi. W tej drużynie nadal grają moi przyjaciele, chociaż jest ich już mniej niż kiedyś. Tam dojrzałem, stałem się lepszym piłkarzem i człowiekiem. Jestem wdzięczny temu klubowi za wszystko, co dla mnie zrobił. Jeszcze bardziej zacząłem cenić to miasto i tę drużynę, gdy musiałem wyjechać i grałem w innych klubach. Nawet teraz mnie ciągnie do ojczystego Mariupola. (...)

 

 

Gdy grałem wcześnie w Polsce, podobało mi się tu. To dobry kraj do życia, dlatego wybrałem WKS. Nie miałem też wielu innych ofert. 

 

 

To Szukiełowicz zaprosił mnie do drużyny, a teraz jest normalny moment w futbolu - przychodzi nowy trener i ma swoją wizję gry. Być może do niej nie pasuję. Trener Rumak musi teraz jak najszybciej poprawić grę Śląska, a ja rozumiem, w jakiej sytuacji jest drużyna. Jeśli wybór szkoleniowca jest taki, a nie inny, to pozostaje mi się z tym pogodzić. 

 

 

W Polsce i we Wrocławiu bardzo mi się podoba. Wolny czas spędzam na spacerach, często wychodzę do miasta. Pieszo zwiedziłem tutaj prawie wszystko. Kocham sztukę, lubię odwiedzać wystawy i chodzić do galerii. Moją rodzinę zabierałem na wystawy do Paryża i Rzymu. Jest jeden problem - z powodów kłopotów wizowych nie mogą do mnie dołączyć żona z córką.