Historia rywalizacji z Lechem

Lech był wówczas spadkowiczem z I ligi, a Śląsk także kandydatem do awansu. Przed rewanżem jednak poznanianie stracili już szanse na powrót do elity, za to WKS czekały 2 decydujące wyjazdy. Najpierw do stolicy Wielkopolski, a potem do liderującej Pogoni Szczecin. Mecz w Poznaniu dobrze układał się dla wrocławian, którzy prowadzili do przerwy, lecz po zmianie stron i stracie gola zupełnie się rozkleili. Doznali klęski… 1:6! Gospodarzy do sukcesu poprowadził legendarny Teodor Anioła. Niegdyś trzykrotny król strzelców ekstraklasy wrocławianom wbił w swojej karierze 6 bramek. Do dziś jest to rekord w konfrontacjach tych zespołów. Kilka miesięcy później Śląsk uległ Lechowi na jego terenie aż 0:4. Wrocławianie nie potrafili strzelić temu rywalowi bramki także w 3 następnych grach, u siebie jednakże remisując. Dopiero po ponownej degradacji „Kolejorza” z ekstraklasy udało im się go pokonać i to dwukrotnie. Efektem był awans WKS-u do grona najlepszych drużyn w kraju i kolejny spadek „Lechitów”. W 1966 r. poznańska lokomotywa jeszcze raz nie utrzymała się w II lidze, ale ponownie z marszu do niej powróciła i zajęła 4. miejsce. Właśnie z beniaminkiem zaplecza ekstraklasy spotkał się Śląsk w 1/16 finału Pucharu Polski jesienią 1967 r. Po remisowych 2 godzinach Lech lepiej egzekwował rzuty karne (4:3). Wkrótce poznanianie po raz 3. nie potrafili utrzymać się w tej klasie rozgrywkowej, a następnie przegrali rywalizację na 3. froncie z lokalnym rywalem, Wartą. Dopiero w 1971 r. rozpoczęli marsz w górę hierarchii polskiego futbolu. WKS znów rywalizował z „Kolejorzem” w II lidze. We Wrocławiu gole nie padły i do jesieni był to jedyny remis tych ekip w I rundzie rozgrywek – na 27 wspólnych ligowych sezonów!!! Niezwykle dramatyczny był rewanż. Obie ekipy goniły czołowy duet: ROW – Górnik Wałbrzych. Śląsk prowadził do… 89 minuty i przegrał! Przy wyrównującym golu ucierpiał wrocławski bramkarz, Zygmunt Kalinowski, którego między słupkami zastąpił kolega z pola Tadeusz Rachwalski. I wkrótce musiał wyjmować piłkę z siatki. 3 lata później, już w ekstraklasie, Lech uratował remis u siebie po samobójczym golu w ostatniej minucie… Rachwalskiego. Od 1973 r. obie firmy przez równo 20 lat rywalizowały w elicie. Mimo dobrej dyspozycji Józefa Kwiatkowskiego (4 bramki z Lechem) wrocławianom początkowo nie leżał ten przeciwnik. Dopiero w 7. sezonie zdobyli od niego więcej punktów w bezpośrednich meczach. W 1977 r. Śląsk pomógł poznanianom zachować ligowy byt. Mając już zapewniony tytuł mistrza Polski „Wojskowi” przegrali w ostatniej kolejce w Poznaniu, dzięki czemu „Kolejorz” wyprzedził w tabeli jedenastkę z Rybnika. Co ciekawe rok później Lech w 30. kolejce przyjechał do Wrocławia mając przed decydującą serią spotkań tyle samo „oczek”, co liderująca Wisła Kraków. Z kolei WKS ustępował temu duetowi zaledwie o punkt. Po golu Jana Erlicha w samej końcówce gospodarze zapewnili sobie srebrne medale, a „Białej Gwieździe” pierwsze od 28 lat mistrzostwo kraju. Wiosną 1982 r. Śląsk po raz pierwszy zdobył Poznań w ekstraklasie zwyciężając w najniższych rozmiarach, ale na finiszu rozgrywek roztrwonił przewagę nad Widzewem Łódź zostając tylko wicemistrzem. W następnym sezonach z łodzianami o tytuł rywalizował Lech dwukrotnie zostając najlepszą jedenastką w Polsce. W roli obrońców tytułu „Kolejorz” odniósł komplet 4 zwycięstw z wrocławianami, w tym rekordowe 6:0 w 1984 r. Przez ponad 8 lat była to najwyższa porażka WKS-u w I lidze. Karta jednak się odwróciła i po serii 6 wygranych Wielkopolan przyszła kolej na 5 meczów bez porażki zespołu z Dolnego Śląska. Wśród nich 3:0 z jesieni 1987 r. premiujące Śląsk i odbierające przegranym punkt z ich dorobku. Tuż po odejściu Ryszarda Tarasiewicza nastąpił rewanż. Tym razem to Lech zwyciężył za 3 punkty (3:0) na koniec sezonu sięgając po mistrzowską koronę. Tymczasem na inaugurację kolejnej edycji wrocławianie sensacyjnie wygrali w Poznaniu 2:1. To jedyny nieprzegrany wyjazd WKS-u z „Kolejorzem” zarówno w I rundzie (spośród 10), jak i jesienią (na 9 prób). Jednak na następny sukces w konfrontacji z poznanianami przyszło Śląskowi czekać prawie 6 lat. Znów zwycięstwo zostało odniesione na terenie rywala. Ten mecz przeszedł także do historii ze względu na proporcje kibiców. 8 maja 1996 r. na stadionie przy ul. Bułgarskiej pojawiło się zaledwie 1000 widzów, z czego 350 z Wrocławia! Piłkarze Lecha nie popisali się też rok później, kiedy to byli jedyną drużyną, która na wiosnę przegrała ze spadającymi z ligi wrocławianami. Na ligowy pojedynek tych klubów przyszło od tej pory czekać ponad 11 lat. W tym czasie spotkały się one tylko w Pucharze Ligi. Po dramatycznym dwumeczu „Kolejorz” przeszedł dalej dzięki większej liczbie goli na wyjeździe. Filip Podolski Bilans Śląsk – Lech Łącznie 18 14 27 54:82 Wrocław 14 6 8 35:23 Poznań 4 8 19 19:59 Puchary 1 1 2 5:8 liga 17 13 25 49:74 Ekstraklasa 15 10 20 42:57 II liga 2 3 5 7:17 Komplet wyników ze strzelcami bramek 1958 Śląsk – Lech 0:2 1:6 Gogolewski, Anioła/ Kaczmarek - Anioła 2, Bartoszek, Wojciechowski, Pietrzak, Gogolewski 1959 Lech – Śląsk 4:0 0:0 Gogolewski, Wojciechowski, Anioła, Witczak 1960 Lech – Śląsk 2:0 0:0 Anioła 2 1963/64 Śląsk – Lech 2:1 3:0 Stachuła, Skowronek – Gojny/Kulik 2, Skowronek 1967/68 Lech – Śląsk 1:1 Stępczak - Blaut 1971/72 Śląsk – Lech 0:0 1:2 Kurzeja – Kuczko, Wojciechowski 1973/74 Śląsk – Lech 2:0 0:4 Garłowski, J.Kwiatkowski/Szpakowski, Olszyna, Milewski, Jakóbczak 1974/75 Śląsk – Lech 0:1 2:2 Szpakowski/Sybis, J.Kwiatkowski – Szpakowski, Rachwalski s 1975/76 Śląsk – Lech 2:3 1:1 J.Kwiatkowski, Erlich – Jakóbczak, Napierała, Kwiatkowski/Erlich - Jakóbczak 1976/77 Śląsk – Lech 1:0 0:2 Garłowski – Justek, Szpakowski Lech – Śląsk 3:0 Krakowski 3 1977/78 Lech – Śląsk 3:1 0:1 Napierała, Szpakowski, Krakowski – J.Kwiatkowski/Erlich 1978/79 Lech – Śląsk 1:0 0:3 Skurczyński/Pawłowski, Olesiak, Majewski 1979/80 Śląsk – Lech 1:0 0:0 Sybis 1980/81 Lech – Śląsk 3:0 0:1 Milewski 2, Krzyżanowski/Benke 1981/82 Śląsk – Lech 2:0 1:0 Pękala, Nocko/Benke 1982/83 Śląsk – Lech 2:1 0:2 Pękala 2 – Krzyżanowski/Okoński, Niewiadomski 1983/84 Śląsk – Lech 0:2 0:6 Kapica 2/Miłoszewicz 2, Okoński 2, Niewiadomski, Jakołcewicz 1984/85 Śląsk – Lech 1:2 0:1 Adamiec s – Kapica, Araszkiewicz/Stroiński 1985/86 Lech – Śląsk 1:0 1:3 Rybak/Czerniawski – Marciniak 2, Socha 1986/87 Śląsk – Lech 3:1 0:0 Tarasiewicz, Myśliński, Prusik - Łukasik 1987/88 Śląsk – Lech 3:0 0:0 Marciniak, Mandziejewicz, Gil 1988/89 Śląsk – Lech 1:2 1:1 Machaj – Pachelski, Araszkiewicz/Tęsiorowski - Pachelski 1989/90 Lech – Śląsk 3:0 1:1 Juskowiak 2, Pachelski/Jakołcewicz - Twardygrosz 1990/91 Lech – Śląsk 1:2 0:0 Moskal – Janusz Góra, Gil 1991/92 Śląsk – Lech 1:2 1:2 Greczniew – Podbrożny, Juskowiak/Michaliszyn – Trzeciak 2 1992/93 Lech – Śląsk 3:1 0:0 Skrzypczak 2, Remień - Ilski 1995/96 Śląsk – Lech 0:1 1:0 Reiss/Kasperek 1996/97 Lech – Śląsk 3:1 0:1 Wichniarek, Reiss, Piskuła – Jarosław Góra/Kostek 2001/02 Śląsk – Lech 4:3 0:1 Kowalczyk, Jezierski, Żytko, Wasilewski – Bugaj, Miklosik, Matlak/Goliński 2008/09 Lech - Śląsk 1:1 Lewandowski - J.Gancarczyk/