Historia zmagań o puchary
2009-06-15 10:08:21
W środę zespół Śląska Wrocław stanie przed szansą zdobycia czwartego w historii pucharu. Co ciekawe, wszystkie dotychczasowe trofea WKS zdobył na obcych boiskach. Wrocławianie w swej kolekcji mają już dwa Puchar Polski i Superpuchar Polski. W 1976 roku w finałowym meczu o Puchar Polski wrocławianie zmierzyli się w Warszawie ze Stalą Mielec, która miesiąc później sięgnęła po tytuł Mistrza Polski. Piłkarze Śląska wyszli na prowadzenie w 49 minucie dzięki trafieniu Jana Erlicha, a 9 minut później wynik meczu z rzutu karnego ustalił Zygmunt Garłowski.
Na kolejne trofeum kibice WKS-u czekali 11 lat. Finałowy mecz o Puchar Polski odbywał się w Opolu. Wrocławianie spotkali się w nim z GKS-em Katowice. Żadnemu z zespołów przez 120 minut nie udało się zdobyć bramki i o zwycięstwie przesądziły rzuty karne. Piłkarze Śląska dobrze rozpoczęli konkurs jedenastek – do siatki trafił Machaj. W odpowiedzi bramkę zdobył Furtok, ale Król również strzelił celnie. Chwilę później cieszył się Janusz Jedynak, którego nie zdołał pokonać Nazimek (nie trafił w bramkę). W odpowiedzi Mirosława Dreszera do kapitulacji zmusił Grzanka i Śląsk prowadził 3:1. Nerwy na wodzy utrzymał Piekarczyk, za to mniej szczęścia miał Mikołajewicz, który również spudłował. Chwilę później na 3:3 wyrównał Łuczak. W piątej serii rzutów karnych do piłki ustawionej na 11 metrze podbiegł Prusik i po chwili ta zatrzepotała w siatce. Katowiczanie musieli zdobyć bramkę, by być dalej w grze, jednak Janusz Jedynak obronił strzał Krzyżosia i wrocławianie mogli cieszyć się z wywalczenia trofeum. W sierpniu 1987 roku na stadionie Białysmtoku zespół Śląska spotkał się z Górnikiem Zabrze w spotkaniu o Superpuchar Polski. Bohaterem meczu został Dariusz Marciniak, który w 23 minucie głową wyprowadził wrocławian na prowadzenie, a 55 minucie ponownie uderzając głową ustalił wynik meczu.