Pawelec: Nie odliczamy kolejnych spotkań bez porażki

Jesień była najgorszym okresem w Twojej dotychczasowej karierze?
Bez dwóch zdań. Taka runda jeszcze nigdy mi się nie przydarzyła i mam nadzieję, że już nigdy się nie powtórzy. Wcześniej kontuzje zawsze omijały mnie szerokim łukiem, a jesienią, gdy wyleczyłem jeden uraz, momentalnie przytrafiało mi się coś nowego. Najpierw w ostatnim przedsezonowym sparingu zderzyłem się kolanem z rywalem. Konsekwencje zdrowotne były bardzo poważne, a na dodatek cała moja praca podczas okresu przygotowawczego poszła na marne. Zamiast spędzać czas na boisku, musiałem siedzieć w gabinetach lekarskich. Gdy wyleczyłem kolano, na zgrupowaniu kadry lekko naderwałem mięsień łydki. Gdy lekarze uporali się z tym problemem, przyplątało się zapalenie ścięgna Achillesa. W ten sposób straciłem kilka miesięcy.

I – co oczywiste – miejsce w składzie. Gdy wreszcie doszedłeś do zdrowia, grze obronnej Śląska trudno było coś zarzucić i z konieczności musiałeś zasiąść na ławce. To z pewnością trudna sytuacja dla każdego piłkarza.
Dla mnie to było o tyle ciężkie, że jeszcze nigdy w karierze nie zdarzyło mi się tyle czasu na niej spędzić. Nawet, gdy jakiś trener sadzał mnie na ławkę, to swoją postawą na treningu chciałem udowodnić, że zasługuję na miejsce w wyjściowym składzie. I po meczu, góra dwóch, wracałem na boisko. W tej sytuacji było to o tyle trudne, że w pewnym momencie nasi obrońcy zaczęli grać bardzo dobrze. Rywale nie potrafili strzelić nam bramki, a żadnemu z defensorów Śląska nie można było czegokolwiek zarzucić. Nic więc dziwnego, że ciężko było do tego składu wskoczyć. Robiłem jednak swoje, trenowałem i czekałem na swoją szansę.

A ta szansa pojawiła się dopiero wiosną, po kontuzji Amira Spahicia.
Niestety, czasami tak się zdarza, że czyjeś nieszczęście otwiera komuś drogę do składu. Tak było w tym przypadku, choć oczywiście nie życzyłem źle Amirowi. Mamy ze sobą naprawdę dobry kontakt i wolałbym, żeby nasza rywalizacja o miejsce w drużynie rozstrzygnęła się podczas treningów. Stało się, jak się stało, dostałem swoją szansę i myślę, że w tych trzech wiosennych pojedynkach nie wypadłem źle. Przyznam, że była to dla mnie wielka niewiadoma, bo przecież ostatni pełny ligowy mecz rozegrałem jeszcze we wrześniu z Widzewem. Na dodatek nie było to udane spotkanie. Byłem jednak dobrze przygotowany, bo wiedziałem, że prędzej czy później będę musiał wyjść na boisko, a wtedy trzeba dać z siebie sto procent. Amir niedługo wraca do treningów, więc będę musiał mocno się starać, by to miejsce utrzymać. Obaj chcemy grać, ale to dobrze, bo rywalizacja może pomóc nam i całej drużynie.

Dwanaście spotkań bez porażki z rzędu to naprawdę fenomenalny rezultat. Masz jakieś swoje wytłumaczenie tej doskonałej passy Śląska?
Przede wszystkim chłopakom należą się wielkie słowa uznania za walkę, jaką włożyli w każdy z tych meczów. Widać było, że nie kalkulują, tylko wychodzą na boisko, by zwyciężyć. Ta passa z pewnością cieszy. Ale szczerze mówiąc w szatni rzadko pojawia się ten temat, nie odliczamy kolejnych spotkań bez porażki. Po prostu koncentrujemy się na każdym następnym meczu. I jak widać to wystarczy.

Przed Śląskiem trudny pojedynek z Lechem.
Lech jest klasową drużyną, szczególnie u siebie, przed publicznością, która ich naprawdę niesie. Ale patrząc na to, jaką formę ostatnio prezentujemy, to inni powinni się nas bać i czuć przed nami respekt. Na pewno będziemy walczyć z Lechem jak równy z równym i zrobimy wszystko, by przywieźć z Poznania punkty.

W mediach coraz głośniej mówi się o szansach Śląska na europejskie puchary. Taki scenariusz jest realny?
Gdy jest dobrze, to jesteś klepany po plecach i słyszysz same miłe rzeczy. Z kolei gdy nie idzie, to sytuacja zmienia się o 180 stopni. Dlatego spokojnie podchodzę do tego typu opinii. To tak samo jak z tą passą bez porażki – nie można się podpalać, tylko trzeba zwyczajnie robić swoje. A jeśli na koniec sezonu okaże się, że zajmiemy miejsce w czubie tabeli, to będzie świetnie. Mamy fajną i ambitną drużynę, a każdy z nas chce coś osiągnąć w sporcie.

Selekcjoner reprezentacji ciągle szuka obrońców. Myślisz jeszcze o powrocie do kadry?
Moim celem było wywalczenie miejsca w pierwszej jedenastce Śląska. Jak na razie to się udaje, ale wiem, że czeka mnie jeszcze sporo pracy, by to miejsce utrzymać. Dlatego nie zaprzątam sobie głowy myślami o biało-czerwonej koszulce. Koncentruję się na tym, by nasza drużyna osiągnęła w tym sezonie coś fajnego.

Widzę, że nie chcesz rozmawiać o sobie w kontekście reprezentacji. A co w takim razie powiesz na temat braku powołania dla Przemka Kaźmierczaka? Ostatnio coraz głośniej o tym, że Franciszek Smuda powinien dać mu szansę.
Każdy szkoleniowiec ma swoją wizję drużyny, więc trudno mu zarzucać, że bierze tego, a pomija innego. Nie ulega jednak wątpliwości, że Przemek to doskonały piłkarz. Uważam, że swoją postawą na boisku zasługuje na to, by zostać sprawdzonym przynajmniej w jednym meczu. Przemek naprawdę wiele daje zespołowi i chyba każdy trener chciałby mieć w swojej drużynie zawodnika takiego jak on.

Czyli Twoim zdaniem nie jest zbyt drewniany?
(śmiech) Absolutnie nie. Wręcz przeciwnie – Przemek jest bardzo dobrze wyszkolony technicznie. Do tego strzela bramki, asystuje, świetnie gra głową, ma doskonały przegląd pola. Mógłbym tak długo wymieniać.

W reprezentacji próżno szukać graczy Śląska, trafił za to do niej niedawny kolega z wrocławskiej szatni – Wojtek Kaczmarek.
Z jednej strony to na pewno duże zaskoczenie, ale z drugiej Wojtek rzeczywiście pokazuje się w Cracovii z bardzo dobrej strony. Każdy z piłkarzy Śląska życzymy mu powodzenia i wykorzystania tej ogromnej szansy. Zawsze uważałem Wojtka za dobrego bramkarza i cieszę się, że udowadnia to w lidze. Na pewno duża w tym zasługa Tomka Hryńczuka, trenera naszych bramkarzy. W końcu przez ostatnie lata to właśnie on szkolił Wojtka. Zresztą wystarczy spojrzeć, jak prezentuje się Marian Kelemen, by stwierdzić, że to nie przypadek.