Reprezentanci w Śląsku Wrocław

Pierwszym w historii klubu reprezentantem był Tadeusz Świcarz. Jako gracz Polonii Warszawa uczestniczył w historycznym powojennym meczu Polaków – 11 czerwca 1946 r. w Oslo z Norwegią (1:3). W 1951 r. CWKS Warszawa oddelegował go na kilka spotkań do drugoligowego OWKS-u Wrocław. W 1958 r. podczas służby wojskowej grali w Śląsku dwaj chorzowianie Kazimierz Polok z Ruchu i Jan Schmidt z AKS-u. 3 lata później obaj trafili do kadry. Polok zadebiutował 21 maja przeciwko ZSRR (1:0) w Warszawie, a już 4 czerwca grał w Belgradzie z Jugosławią (1:2) o awans na mistrzostwa świata w Chile (1962). Schmidt jedyny występ zaliczył 25 czerwca w rewanżu z „Plavimi” (1:1) strzelając wyrównującą bramką. Krótko po nich dla WKS-u bramki strzelał Roman Bazan z Zagłębia Sosnowiec. 22 maja 1963 r. zagrał (m.in. z Polokiem) przeciwko Grecji (4:0) w Warszawie, a 4 września tego roku dwukrotnie wpisał się na listę strzelców podczas szczecińskiego pogromu Norwegii (9:0). W tym samym roku Śląsk rozpoczął marsz do ekstraklasy pod wodzą Władysława Giergla mającego na koncie jedno spotkanie dla „Biało-Czerwonych” jako zawodnik (w 1947 z Rumunią – 1:2 w Warszawie). Parę lat później „Wojskowych” poprowadził inny krakowski szkoleniowiec Woźniak – reprezentant Polski... sprzed wojny (1. mecz 10 września 1933 r. w stolicy z Jugosławią – 4:3). Wrocław doczekał się debiutu w narodowej jedenastce 3 grudnia 1966 r. podczas spotkania z Izraelem (0:0) w Tel Awiwie. Po przerwie trener Michał Matyas wprowadził bramkarza Klausa Masselego i napastnika Huberta Skowronka. Pierwszy zastąpił Konrada Kornka z Odry Opole, drugi sosnowiczanina Andrzeja Jarosika. Prócz Bazana na boisku pojawił się też Stefan Szefer, który wcześniej pomógł „Wojskowym” wygrać II ligę. Był już graczem Łódzkiego Klubu Sportowego, a w przyszłości nawet... reprezentantem USA. Ani Masseli, ani Skowronek więcej już w kadrze nie zagrali. Za to na dłużej zadomowił się w niej Lesław Ćmikiewicz, który w 1970 r. jako jedyny w historii został powołany z drugoligowego Śląska. Wkrótce przeszedł do Legii Warszawa, w której kontynuował długą i bogatą w sukcesy karierę począwszy od złotego medalu olimpijskiego w Monachium (1972) i 3. miejsca na mistrzostwach świata w Niemczech (1974). Droga po ten największy sukces w historii polskiej piłki nożnej zaczęła się od przegranej 28 marca 1973 r. w Cardiff z Walią (0:2). Po Ćmikiewiczu stałe miejsce w polskiej drużynie zajął wychowanek WKS-u Jan Tomaszewski (ŁKS). Jako rezerwowy na mistrzostwa pojechali były wrocławski pierwszoligowiec Roman Jakóbczak z Lecha Poznań i golkiper Śląska Zygmunt Kalinowski, a wkrótce do Wrocławia przyszedł z Gwardii Warszawa Władysław Żmuda II – objawienie turnieju. Od inauguracyjnego 3:2 z Argentyną w Stuttgarcie (15 czerwca) wystąpił we wszystkich meczach Polaków. 19 kwietnia 1975 r. Żmuda rozegrał pierwsze spotkanie w kadrze jako zawodnik Śląska, od razu w Rzymie z Włochami (0:0) w eliminacjach do mistrzostw Europy. 2 lata później przywiózł z Igrzysk Olimpijskich w Montrealu srebrny medal, z mundialu w Argentynie (1978) 5. miejsce, zaś z Hiszpanii (1982) brąz, ale już w barwach Widzewa Łódź. Symboliczny start zaliczył też w Meksyku (1986). W latach 70-tych we Wrocławiu obrodziło kadrowiczami. Prócz Kalinowskiego zaszczytu tego dostąpili Józef Kwiatkowski, Zygmunt Garłowski, Tadeusz Pawłowski. 31 października 1976 r. po raz pierwszy dla Polski zagrał pierwszy wychowanek Śląska aktualnie grający w klubie - Janusz Sybis. Był to mecz eliminacyjny z Cyprem (5:0) w Warszawie. Także Jan Erlich debiutował w tych eliminacjach. 29 października 1977 r. zmienił na Stadionie Śląskim w decydującej o awansie konfrontacji z Portugalią (1:1) zdobywcę bramki Kazimierza Deynę. 21 marca 1979 r. z Algierią (1:0) obok Sybisa i Żmudy pojawił się Roman Faber tworząc tercet WKS-u. Na początku następnej dekady tradycje wrocławskich bramkarzy podtrzymywał Zdzisław Kostrzewa, pierwsze kroki w reprezentacji stawiał Paweł Król, próbowany był też Mirosław Pękala, ale do Hiszpanii pojechał tylko Roman Wójcicki. Zagrał tam jedynie połówkę pojedynku o 3. miejsce. Kwalifikacje do ME znów nie były udane, napastników musiał wyręczać Król, który 10 października zdobył gola w przegranej potyczce w Lizbonie z Portugalią (1:2). Wkrótce zainteresowanie selekcjonera wzbudził Ryszard Tarasiewicz, który przygodę z kadrą rozpoczął od strzelenia bramki Norwegii (29 sierpnia 1984 r. w Drammen). W tym meczu zmienił go Waldemar Prusik, ale na czempionacie w Meksyku (1986) znalazło się miejsce tylko dla tego pierwszego. Zawodnikowi Śląska dane było wystąpić tylko w jednej grze (pożegnalne 0:4 z Brazylią). Nieco więcej grał Kazimierz Przybyś, który przed mundialem odbywał w WKS-ie służbę wojskową. Selekcjonerem, który najbardziej cenił wrocławskich futbolistów, był Wojciech Łazarek, późniejszy trener dolnośląskiej jedenastki. Godzi się przypomnieć, że szkoleniowcem wrocławian był Henryk Apostel, w przeszłości gracz naszego klubu oraz reprezentacji, a potem także jej opiekun. Na początek eliminacji Polska wygrała 15 października 1986 r. w Poznaniu z Grecją (2:1), a w składzie pojawili się Tarasiewicz, Prusik i Król. 12 listopada w Warszawie przeciwko Irlandii zadebiutował Andrzej Rudy, któremu sekundowali Prusik i Król, a zmienił go Tarasiewicz. Identycznie obsada wyglądała tydzień późnej w eliminacyjnym meczu do mistrzostw Europy w Niemczech (1988) z Holandią (0:0 w Amsterdamie). Najbardziej udanym rokiem wrocławian w jedenastce „Biało-Czerwonych” był 1987. 24 marca Król i Prusik strzelili na Stadionie Olimpijskim po golu Norwegom (4:1). 17 maja po raz pierwszy dla Polski zagrał Dariusz Marciniak, a na boisku wystąpiło naraz 4 zawodników Śląska (Król, Prusik i Tarasiewicz) i to w spotkaniu o punkty (3:5 w Budapeszcie z Węgrami). Marciniak zresztą zdobył jedną z bramek. 19 sierpnia tego samego roku w Lubinie (2:0 z NRD) debiut w reprezentacji zaliczył Modest Boguszewski, który za plecami Prusika i Rudego tworzył parę stoperów z Królem, a w ataku tej drużyny brylował Marciniak, chociaż na listę strzelców akurat wpisali się Król z Prusikiem. Wreszcie 2 września w Bydgoszczy do zwycięstwa z Rumunią (3:1) Polaków poprowadziła wrocławska pomoc (strzelec bramki Rudy, Tarasiewicz, Prusik), napastnik Marciniak, obrońca Król, a po przerwie na plac gry wszedł Boguszewski. Razem 6 piłkarzy Śląska! Przepiękna bramka Tarasiewicza 7 mają 1989 r. w Sztokholmie ze Szwecją to ostatnie do dziś trafienie w reprezentacji zawodnika WKS-u. Przez rok pobytu we Wrocławiu w 3 meczach Polski zagrał Roman Szewczyk, w tym samym roku zadebiutował Janusz Góra. Do niedzielnego meczu w tureckiej Antalyi z Serbią listę piłkarzy naszego klubu w reprezentacji zamyka Adam Matysek. 19 maja 1993 r. bronił polskiej bramki w wyjazdowej grze z San Marino (3:0). Po nim w Śląsku oglądaliśmy już tylko byłych lub przyszłych reprezentantów. W tym gronie 3 piłkarzy, którzy trafiali do kadry zanim pojawili się w klubie oraz już po odejściu: Romuald Kujawa, Grzegorz Szamotulski i Piotr Włodarczyk. Występy z białym orłem na koszulce mają na koncie też trenerzy, którzy prowadzili WKS: Alojzy Łysko i Jerzy Kasalik, a Janusz Wójcik był zarówno selekcjonerem pierwszej reprezentacji, jak i później Śląska. Filip Podolski Reprezentanci Polski w barwach Śląska: Klaus Masseli, Hubert Skowronek, Lesław Ćmikiewicz, Zygmunt Kalinowski, Józef Kwiatkowski, Zygmunt Garłowski, Władysław Żmuda II, Tadeusz Pawłowski, Janusz Sybis, Jan Erlich, Roman Faber, Zdzisław Kostrzewa, Roman Wójcicki, Mirosław Pękala, Paweł Król, Waldemar Prusik, Ryszard Tarasiewicz, Andrzej Rudy, Dariusz Marciniak, Modest Boguszewski, Janusz Góra, Roman Szewczyk, Adam Matysek. Reprezentanci Polski, którzy przyszli do Śląska Tadeusz Świcarz, Władysław Giergiel (trener), Artur Woźniak (trener), Henryk Apostel (zawodnik i trener), Władysław Żmuda II, Roman Wójcicki, Zdzisław Kostrzewa, Alojzy Łysko (trener), Piotr Brzoza, Jarosław Góra, Romuald Kujawa, Tomasz Cebula, Waldemar Adamczyk, Piotr Włodarczyk, Leszek Pisz, Grzegorz Szamotulski, Paweł Kaczorowski, Rafał Lasocki, Sebastian Mila, Mariusz Pawelec. Zawodnicy, którzy grali w reprezentacji po odejściu ze Śląska Kazimierz Polok, Jan Schmidt, Roman Bazan, Stefan Szefer, Piotr Brol, Joachim Stachuła, Zygfryd Blaut, Lesław Ćmikiewicz, Jan Tomaszewski, Jerzy Kasalik, Roman Jakóbczak, Józef Szewczyk, Władysław Żmuda II, Roman Wójcicki, Eugeniusz Cebrat, Kazimierz Przybyś, Mirosław Pękala, Krystian Szuster, Ryszard Tarasiewicz, Waldemar Prusik, Roman Szewczyk, Romuald Kujawa, Dariusz Rzeźniczek, Adam Matysek, Grzegorz Szamotulski, Piotr Włodarczyk, Marcin Wasilewski, Adrian Budka. Tomasz Kuszczak występował jedynie w juniorach WKS-u.