Trudny teren w Stalowej Woli

Historyczną konfrontacją obu klubów był mecz w ramach 1/16 finału Pucharu Polski jesienią 1982 roku. Wrocławianie pod wodzą Jana Calińskiego wygrali na wyjeździe 2:0 odpadając w następnej rundzie z Lechią Gdańsk. Biało-zieloni zdobyli wówczas to trofeum i w Pucharze Zdobywców Pucharów zmierzyli się z samym Juventusem Turyn. Śląsk został mistrzem jesieni, lecz przez następne lata pozostawał poza krajową czołówką. Dopiero w 1987 r. Wrocławianie zajęli 4. pozycję w ekstraklasie i wywalczyli krajowy puchar. Po rundzie jesiennej następnego sezonu zaś byli wiceliderem, choć w Stalowej Woli jedynie bezbramkowo zremisowali. Stal była wtedy pierwszoligowym debiutantem. Wiosna w wykonaniu Wojskowych była fatalna. Wraz ze stalowowolanami zgromadzili zaledwie 8 punktów, choć w bezpośrednim meczu rozgromili rywali aż 5:1. Po 2 gole zdobyli Aleksander Socha i Zbigniew Mandziejewicz, piątego dorzucił Waldemar Prusik. Wysoka porażka oznaczała wówczas dla gości stratę punktu, zaś Śląsk mógł sobie dopisać dodatkowe oczko do klasyfikacji. Nasz sobotni rywal po rocznej przygodzie z najlepszymi zespołami w Polsce spadł na 3 lata. We wrześniu 1992 r. Śląsk aż dwukrotnie podróżował do miejscowości należącej wówczas do województwa tarnobrzeskiego. Najpierw uległ w 1/16 finału Pucharu Polski, a następnie także w lidze. Znacznie lepiej było na stadionie przy ul. Oporowskiej, gdzie po trafieniach Wladimira Greczniewa i Janusza Góry wrocławianie triumfowali 2:0. Było to ostatnie do dziś spotkanie obu klubów w najwyższej klasie rozgrywkowej. Stal została zdegradowana na 12 miesięcy, a rok później ekstraklasę opuścił też Śląsk. Przez 2 sezony wrocławianie grali o szczebel niżej od ZKS-u. W 1995 r. Stalowowolanie na stałe pożegnali się z pierwszą ligą, a ponowne spotkanie sobotnich przeciwników miało miejsce po zlikwidowaniu podziału drugiej ligi na grupy. W maratońskim sezonie 1999/2000 Stal powstrzymała u siebie walczących o awans wrocławian, ale w rewanżu nie miała żadnych szans. Na bramki Emila Nowakowskiego, Marka Jakóbczaka, Remigiusza Jezierskiego (2), Mirosława Kality, Piotra Jawnego oraz Marcina Janusa odpowiedziała tylko dwoma celnymi strzałami. Śląsk awansował po tym zwycięstwie na pozycję wicelidera i nie opuścił już pozycji dającej promocję. Tylko 2 sezony cieszyli się kibice we Wrocławiu z ekstraklasy. W tym czasie zaś w Stalowej Woli był nawet futbol w zaledwie trzecioligowym wydaniu. W 2002 r. obie drużyny znów jednak grały w tej samej lidze. U siebie Śląsk tradycyjnie pokonał Stal, choć tym razem tylko 1:0 po trafieniu Marcina Wojciechowskiego. Była to jedyna bramka tego piłkarza dla naszego klubu. Na wyjeździe wrocławianom ponownie nie udało się zdobyć gola, a porażka przyczyniła się do spadku do 3. ligi. Ten sam los spotkał zresztą także naszych najbliższych rywali. WKS spędził na szczeblu regionalnym 2 lata, stalowowolanie rok więcej. W poprzednim sezonie oba kluby po raz kolejny zmierzyły się na zapleczu ekstraklasy. Z powodu protestu kibiców mało kto widział, jak Tomasz Szewczuk i Sebastian Dudek zapewniali gospodarzom zwycięstwo. Bezbramkowy remis w rundzie wiosennej przerwał zaś rekordową serię 11 wyjazdowych porażek wrocławian. W poprzedniej rundzie Stal po raz pierwszy nie przegrała ze Śląskiem we Wrocławiu. Po debiutanckiej w nowych barwach bramce Patryka Klofika wynik ustalił Marek Gancarczyk pokonując Radosława Janukiewicza. Łączny bilans 13 meczów to 6 triumfów WKS, 4 remisy i 3 sukcesy stalowowolan, wszystkie w roli gospodarzy (jeden w pucharze). Na 21 goli wrocławian rywale odpowiedzieli tylko prawie na co drugiego (10) i to w jedynie 6 grach. Mimo to Śląsk jeszcze nie strzelił bramki w Stalowej Woli w spotkaniu ligowym. W sobotę będzie miał już 6. okazję. Śląsk Wrocław Stal Stalowa Wola 1982/83 2:0PP 1987/88 5:1 0:0 1991/92 2:0 0:2, 1:2PP 1999/2000 7:2 0:0 2002/03 1:0 0:2 2006/07 2:0 0:0 2007/08 1:1 ?:?