Zostali w pamięci - odwiedź groby byłych Wojskowych

Jednak nie zapominajmy, że wielu byłych piłkarzy i trenerów Śląska jest pochowanych poza Wrocławiem. W Polsce przede wszystkim na Górnym Śląsku (m.in. Alojzy Krzywoń, Hubert Skowronek, Henryk Sachs i Karol Urbańczyk) oraz w Wielkopolsce (m.in. Tadeusz Błażejewski, Tadeusz Łuczak, Bogdan Kajdasz, Jan Kaczmarek i Edmund Krüger). Za granicą głównie w Niemczech (m.in. Joachim Gacka, Zygmunt Droździok i Piotr Brol). Natomiast grób Jana Erlicha znajduje się w Szwecji. Poza Europą w Kanadzie został pochowany Jacek Wiśniewski, zaś w Australii Sławomir Sarna i Zdzisław Kostrzewa. 

Walenty Czarnecki - wychowanek Polonii Chodzież, w której już jako 16-latek grał w drużynie seniorów. Z Polonistami awansował do III ligi i został królem strzelców trzeciego frontu. W ramach służby wojskowej na początku 1962 trafił do Śląska. Z marszu wywalczył miejsce w ekipie trenera Giergiela. Zaczynał jako napastnik, później najczęściej występował jako ofensywny pomocnik, choć zdarzało mu się zagrać także jako obrońca. Słynął z zaskakujących strzałów z dystansu. Po wojsku pod koniec 1963 został we Wrocławiu. W sezonie 1963/64 miał spory udział w awansie Wojskowych do ekstraklasy. W ciągu pięciu pierwszoligowych sezonów był czołowym zawodnikiem Śląska. Po spadku grał w jego barwach jeszcze przez trzy II-ligowe sezony. Latem 1972 przeszedł do PKS Odry, z którą wiosną dotarł do półfinału PP. Zakończył karierę w 1975 roku. Zmarł we Wrocławiu 19 grudnia 2020. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym Psie Pole przy ul. Kiełczowskiej (pole 82, rząd 8, grób 147)

Zygmunt Czyżewski - urodził się 4 października 1910 roku we Lwowie. Przed wojną był piłkarzem i hokeistą Czarnych Lwów. W barwach Powidlaków występował w piłkarskiej ekstraklasie. Jednak większe sukcesy odnosił w hokeju. W 1935 zdobył z Czarnymi mistrzostwo Polski, rok wcześniej wicemistrzostwo. Dwukrotnie reprezentował też Polskę na hokejowych mistrzostwach świata w Szwajcarii w 1939 i w Czechosłowacji w 1947. Po wojnie grał w piłkę w Lechii Gdańsk i w ŁKS-ie Łódź. Po zakończeniu kariery piłkarskiej został trenerem. Z sukcesami prowadził m.in. szczecińską Arkonię i Pogoń. Z obiema drużynami awansował do ekstraklasy. W latach 1960-61 trenował wrocławski Śląsk, który grał wówczas w II lidze. Niestety, awansu nie udało się wywalczyć. Następnie wrócił do Szczecina, by ponownie objąć Pogoń. Później był trenerem koordynatorem w OZPN w Szczecinie. Zmarł we Wrocławiu 17 stycznia 1998 roku. Został pochowany na Cmentarzu Parafii Świętej Rodziny przy ul. Smętnej na Sępolnie (pole 7, rząd 12, grób 8).

Marian Balcerzak - urodził się 13 grudnia 1949 roku we Wrocławiu. Wychowanek wrocławskiego Pafawagu. W wieku 18 lat przeszedł do Górnika Wałbrzych. Wiosną 1968 zadebiutował w seniorach Górnika w II lidze i zdobył z tym klubem mistrzostwo Polski juniorów. Po spadku wałbrzyszan do III ligi jesienią 1970 roku został zawodnikiem Śląska i występował w nim przez siedem sezonów. Rozegrał bardzo dobry mecz w Pucharze UEFA w Liverpoolu, gdzie wielokrotnie oklaskiwali go angielscy kibice. Sukcesy w Śląsku: mistrz Polski (1977), Puchar Polski (1976), ćwierćfinalista Pucharu Zdobywców Pucharów (1977), brązowy medalista ekstraklasy (1975) i awans do ekstraklasy (1973). Po zdobyciu mistrzostwa przeszedł do Resovii Rzeszów, gdzie zakończył karierę. Reprezentant Polski juniorów i młodzieżówki, gdzie grał na stoperze, a w Śląsku na prawej obronie. Zmarł 13 września 1998 roku w Nowym Jorku w USA. Pochowany na Cmentarzu Grabiszyńskim (pole 5, rząd 2, grób 679).

Zygmunt Garłowski - urodził się 5 października 1949 roku w Bielawie. Był wychowankiem miejscowej Bielawianki, skąd trafił do Górnika Wałbrzych, z którym zdobył mistrzostwo Polski juniorów w 1968 roku. W 1973 razem z bratem Ireneuszem trafił  do Śląska Wrocław ówczesnego beniaminka ekstraklasy. Szybko został podstawowym zawodnikiem ekipy Władysława Żmudy. Był kandydatem na wyjazd na Mistrzostwa Świata do RFN (1974), jednak ostatecznie został w kraju. Pod koniec 1975 roku przejął po Tadeuszu Rachwalskim opaskę kapitana wojskowej jedenastki. Sukcesy w Śląsku: mistrz Polski (1977), Puchar Polski (1976), ćwierćfinalista Pucharu Zdobywców Pucharów (1977), wicemistrz Polski (1978), 

brązowy medalista ekstraklasy (1975). Trzykrotny reprezentant Polski. Odszedł do australijskiej Polonii Sydney. Wrócił do Polski. Po epizodzie w Polarze, w sezonie 1985/86 był w Śląsku asystentem trenera Apostela. Zmarł w dalekiej Australii w Sydney 1 czerwca 2007 roku. Pochowany na Cmentarzu Osobowickim (pole 129U2, rząd 1 od pola 148, grób 16C).

Władysław Giergiel - urodził się 29 września 1917 roku w Krakowie. W 1939 w barwach Wisły zadebiutował w ekstraklasie. Najlepsze lata kariery zabrała mu wojna. W 1949 zdobył z Białą Gwiazdą mistrzostwo Polski, wcześniej dwukrotnie (1947, 1948) wicemistrzostwo. W 1947 jedyny raz zagrał w Reprezentacji Polski. Wystąpił w przegranym 1:2 pojedynku z Rumunią. Na początku 1962 roku został trenerem Śląska. W sezonie 1963/64, po raz pierwszy w historii wprowadził nasz klub do ekstraklasy. W 1965 odszedł do Górnika Zabrze, z którym po roku zdobył mistrzostwo Polski. Ponadto w swojej bogatej karierze trenerskiej prowadził m.in. Zawiszę Bydgoszcz, dwukrotnie Wawel Kraków, Hutnika Kraków, Górnika Wałbrzych i Motor Lublin. Zmarł we Wrocławiu 17 października 1991 roku. Został pochowany na Cmentarzu Grabiszyńskim (pole 22A, rząd 1, grób 41).

Krzysztof Karpiński - urodził się 16 października 1953 w Kaliszu. Wychowanek miejscowej Calisii. Na Oporowską trafił do wojska razem z Olesiakiem za sprawą Ryszarda Brzozy. Początkowo grał w rezerwach. Latem 1975 zastąpił w pierwszej drużynie Gołkowskiego. Ze Śląskiem zdobył Puchar Polski w 1976, mistrzostwo  Polski w 1977 i wicemistrzostwo w 1978. W 1977 dotarł z Wojskowymi do ćwierćfinału  Pucharu Zdobywców Pucharów. Później grał jeszcze w trzech innych wrocławskich klubach: PKS Odrze, Pafawagu i Polarze oraz w Odrze Opole, gdzie ściągnął go trener Świerk. Zmarł we Wrocławiu 28 lipca br. Pochowany 4.08.2021 na Cmentarzu Grabiszyńskim (pole 33, rząd 23 - 4 od p. 24, grób 625)

Henryk Owczarek - urodził się 19 stycznia 1949 roku we Wrocławiu. Był wychowankiem Transportowca, czyli późniejszej PKS Odry Wrocław. W Śląsku zadebiutował wiosną 1972. Rok później wywalczył awans do ekstraklasy. Był najszybszym zawodnikiem ówczesnego WKS-u.  Latem 1974 roku wrócił do PKS-u i występował w niej do początku lat 80., z przerwą na jeden drugoligowy sezon w Zagłębiu Lubin. W 1982 wyjechał do Australii, gdzie grał w Polonii oraz w Sydney. W połowie lat 80. wrócił do Polski i jako trener związał się z Pafawagiem Wrocław, gdzie z sukcesami prowadził futbolistki tego klubu. Zmarł 30 maja 2012 roku we Wrocławiu, tuż po zdobyciu przez Śląsk drugiego mistrzostwa Polski. Pochowany na Cmentarzu Grabiszyńskim (pole 30, rząd 1, grób 19). 

Rudolf Siegert- urodził się 22 sierpnia 1938 roku w Bytomiu. Wychowanek miejscowego Bobrka Bytom. Do Śląska przybył w ramach służby wojskowej w 1961 roku. Szybko wywalczył sobie miejsce w pierwszej drużynie. Został zawodowym żołnierzem i związał się ze Śląskiem na prawie całą swoją piłkarską karierę. W latach 60. był ostoją obrony i jednym z symboli klubu. Najczęściej grał z numerem trzy na koszulce. Słynął ze spokoju w grze, dlatego był „etatowym” wykonawcą rzutów karnych. Jako podstawowy zawodnik legendarnej drużyny Giergiela, wiosną 1964 po raz pierwszy w historii Śląska wywalczył z nią awans do ekstraklasy. W drugiej połowie lat 60. pełnił obowiązki kapitana drużyny. W sierpniu 1970 odszedł na piłkarską emeryturę do Ślęzy Wrocław, w której później był grającym trenerem. Zmarł 30 grudnia 2016 roku we Wrocławiu. Został pochowany na Cmentarzu Parafii Świętej Rodziny przy ul. Smętnej na Sępolnie. Jego prochy spoczywają w tzw. ścianie - prawa strona, dolny poziom od strony wejścia na cmentarz.

Paweł Śpiewok - urodził się 16 lipca 1940 roku w Katowicach. Wychowanek miejscowego Kolejarza. Wspominaliśmy go niedawno w pierwszym, lipcowym numerze naszego magazynu. Do Śląska trafił w 1961 roku, by odrobić w nim służbę wojskową. Po wojsku został we Wrocławiu. W 1964 był jednym z podstawowych piłkarzy jedenastki Giergiela, która wywalczyła awans do ekstraklasy. Był pierwszym zawodnikiem WKS-u, który strzelił dwie bramki w jednym spotkaniu w ekstraklasie. Dokonał tego w meczu z Górnikiem Zabrze (3:6). W 1969 przeniósł się do Motoru Lublin, gdzie był jednym z podstawowych zawodników. Wrócił do Śląska w sezonie 1971-72. Później grał jeszcze w PKS Odrze i 

Budowlanych Wrocław. W międzyczasie był grającym trenerem Eagles Chicago. W latach 80. został asystentem w Śląsku trenerów Calińskiego i Olearnika. Prowadził też rezerwy WKS-u. Z sukcesami grał w hokeja na lodzie. Był mistrzem (1960) i wicemistrzem Polski (1959) z Górnikiem Katowice. Zmarł 17 maja 2018 roku we Wrocławiu. Pochowany na Cmentarzu Grabiszyńskim (pole 49K, rząd 5, grób 5).

Stanisław Świerk - urodził się 19 czerwca 1935 roku w Jurkowie koło Limanowej. Po wojnie przyjechał z rodziną na Dolny Śląsk. Wychowanek AKS-u Długopole-Zdrój.Był solidnym piłkarzem takich klubów jak Ślęza Wrocław, Stal Rzeszów i Motor Lublin. Po zakończeniu kariery piłkarskiej został trenerem. Zaczynał jako trener młodzieży i asystent Giergiela w Motorze Lublin. Jako już samodzielny trener miał udział w dwóch tytułach wicemistrzowskich Widzewa (1979 i 1980). Jednak największe sukcesy odniósł z Zagłębiem Lubin, z którym zdobył mistrzostwo Polski w 1991 roku, a rok wcześniej wicemistrzostwo. W maju 1993 roku zrezygnował z pracy w Ślęzie Wrocław i objął w trudnej sytuacji rozbity Śląsk Wrocław. Nie zdołał niestety utrzymać go w ekstraklasie. Po niezbyt udanym sezonie 1993/94, w kolejnym - wiosną 1995 roku wprowadził wojskowych do ekstraklasy.  Był bardzo lubiany przez kibiców. Po Śląsku prowadził jeszcze kolejny raz Ślęzę oraz Lechię Dzierżoniów. W 1996 został wybrany Trenerem 50-lecia na Dolnym Śląsku w Plebiscycie OZPN i Gazety Robotniczej. Zmarł 16 stycznia 2004 roku we Wrocławiu. Został pochowany na Cmentarzu Osobowickim (pole 79, 12 rząd od pola C, grób 373).

Ryszard Urbanek - urodził się 18 lipca 1947 roku weWrocławiu. Był wychowankiem wrocławskiego Pafawagu. W tym klubie rozpoczął też pracę szkoleniową. Później przez wielelat był trenerem koordynatorem w OZPN we Wrocławiu. Na początku lat 80. trenował rezerwy Śląska, później asystował trenerowi Papiewskiemu przy pierwszej drużynie. Następnie obaj pracowali w Zagłębiu Wałbrzych. W 1986 wrócił do Śląska, gdzie zajął się szkoleniem grup młodzieżowych. Na początku 1989 roku został asystentem pierwszego trenera WKS-u Romualda Szukiełowicza. Wiosną miał swój udział w utrzymaniu wojskowych w ekstraklasie. Pod koniec rundy wiosennej sezonu 1990/91 samodzielnie objął pierwszą drużynę Śląska. W debiucie jego podopieczni rozbili 7:0 Zagłębie Sosnowiec, co do dziś jest najwyższym zwycięstwem wojskowych w ekstraklasie. Odszedł ze Śląska w trakcie spadkowego sezonu 1992/93. Później prowadził m.in. Zawiszę Bydgoszcz, Lechię Dzierżoniów, Pogoń Oleśnicę i przez wiele lat był związany z Polarem Wrocław. Zmarł 20 października 2016 roku we Wrocławiu. Został pochowany na Cmentarzu Osobowickim (pole 24, rząd 2 od Alei Głównej, grób 165).