Zygmunt Kalinowski, czyli „Kali”

Dumną historię Śląska Wrocław pisali wybitni zawodnicy i trenerzy. W tym odcinku przedstawiamy sylwetkę Zygmunta Kalinowskiego. Bramkarza, który zdobył z WKS-em pierwszy w historii klubu Puchar Polski (1976) oraz tytuł mistrzowski (1977).

 

Zygmunt Kalinowski zaczynał swoją piłkarską przygodę w połowie lat 60. ubiegłego wieku w Pilicy Warka. Jego talent pierwszy dostrzegł trener Pilicy Zdzisław Wspaniały. Pamiętają go najstarsi kibice naszego klubu, gdyż  w 1956 roku awansował ze Śląskiem do II ligi. To trener Wspaniały przekonał juniora Kalinowskiego, by stanął w bramce jedenastki z Warki, ponieważ wcześniej występował na innych pozycjach. W 1968 roku zgłosił się na ochotnika do wojska i próbował swych sił w bardzo wówczas mocnej Legii. Kariery w stolicy jednak nie zrobił. W ciągu 2,5-letniego pobytu w Warszawie grał z reguły w rezerwach Legii. Bramkarzem numer jeden ówczesnej Legii był Władysław Grotyński. 

 

 

Kalinowski jesienią 1970 roku zadebiutował w pierwszym zespole CWKS-u. Zaliczył trzy mecze w ekstraklasie i zagrał w pojedynku Pucharu Europy ze szwedzkim IFK Goeteborg. Te występy dały mu tytuł wicemistrza Polski, choć wiosną 1971 był już zawodnikiem Śląska. Do Wrocławia został początkowo wypożyczony na rok. W odwrotnym kierunku ze Śląska do Legii odszedł Jan Tomaszewski. Kalinowski nigdy swej decyzji nie żałował - wolał grać na zapleczu ekstraklasy, gdzie wówczas występował Śląsk, niż być wiecznym rezerwowym w Legii. W II-ligowej ekipie z Oporowskiej zadebiutował w marcu 1971 roku w meczu z Unią Racibórz (0:0). W letniej przerwie między rozgrywkami na ławce trenerskiej WKS-u miejsce Słowaka Jozefa Stanko zajął Władysław Żmuda. Nowy trener konsekwentnie stawiał na Kalinowskiego. Ponadto wrocławscy działacze zaoferowali mu mieszkanie. I popularny Kali, zamiast wrócić do Warszawy, ostatecznie związał się z naszym klubem na ponad osiem lat. 

 

 

Wiosną 1972 roku trafił do reprezentacji młodzieżowej. Dobra gra spowodowała, że zainteresował się nim selekcjoner Kazimierz Górski. Kalinowski znalazł się w szerokiej kadrze na Igrzyska Olimpijskie w Monachium. Ostatecznie jednak do Niemiec nie pojechał. Wiosną 1973 świętował ze Śląskiem pierwszy sukces, czyli awans do ekstraklasy. W najwyższej klasie rozgrywkowej radził sobie bardzo dobrze. Ponownie dostrzegł to Kazimierz Górski. Jesienią 1973 Kalinowski zadebiutował w pierwszej reprezentacji Polski. Bronił w meczach towarzyskich z Holandią (1:1) i Irlandią (0:1). Wiosną 1974 zagrał w meczach z Belgią (1:1) i Grecją (2:0). Jako jedyny zawodnik Śląska pojechał na pamiętne mistrzostwa świata w Niemczech w 1974, gdzie Polacy niespodziewanie zajęli trzecie miejsce. Jednak na tej imprezie nie zagrał ani minuty. Był dublerem świetnie dysponowanego Jana Tomaszewskiego. 

 

 

Kalinowski nigdy więcej nie dostał już powołania na mecz reprezentacji. Po latach twierdził, że prywatnie nie przepadał za nim Jacek Gmoch - asystent Górskiego a później pierwszy trener reprezentacji. Te niepowodzenia bramkarz Śląska rekompensował sobie w klubie. Gdy miał swój dzień nie mogli go powstrzymać najlepsi napastnicy rywali. Wiosną 1975 roku WKS po raz pierwszy zajął trzecie miejsce w ekstraklasie. Jesienią ponownie zagrał w europejskich pucharach. O ile w Legii zaliczył w nich epizod, to w latach 1975-78 strzegł bramki Śląska w sumie w 19 pucharowych spotkaniach. Jesienią 1975 roku wrocławianie odpadli dopiero w trzeciej rundzie Pucharu UEFA po dwumeczu ze słynnym Liverpoolem. Dwumecz z ekipą The Reds był - jak wyznał w jednym z wywiadów - najprzyjemniejszym momentem w jego zawodniczej karierze. 1 maja 1976 popularny „Kali” świętował ze swoimi kolegami zdobycie Pucharu Polski. Śląsk w finale tych rozgrywek pokonał w stolicy Stal Mielec 2:0. Mecz rozegrano na stadionie Legii, w barwach której Kalinowski kilka lat wcześniej próbował zaistnieć w ekstraklasie.           

 

 

W sezonie 1976/77 Kali dotarł ze Śląskiem do ćwierćfinału Pucharu Zdobywców Pucharów, gdzie wojskowi odpadli z włoskim Napoli. Wiosną 1977 roku zdobył z zielono-biało-czerwonymi pierwsze w historii klubu mistrzostwo Polski. A w sezonie 1977/78 Śląsk z Kalinowskim w bramce wywalczył wicemistrzostwo Polski. Wiosna 1979 była jego ostatnią rundą we wrocławskim klubie. Latem trenerem WKS-u został Orest Lenczyk. Nowy szkoleniowiec zrezygnował z usług Kalinowskiego. Jego miejsce w bramce Śląska zajął Zdzisław Kostrzewa. 

„Kali” trafił do Motoru Lublin i z tym klubem wiosną 1980 wywalczył historyczny, bo pierwszy w historii tego klubu - awans do ekstraklasy. W 1981 roku dzięki koledze ze Śląska, Zygmuntowi Garłowskiemu, trafił do australijskiej Polonii Sydney. W 1982 wrócił do kraju i Motoru Lublin. Motorowców prowadził wówczas były piłkarz Śląska Lesław Ćmikiewicz. Kalinowski w 1983 ponownie awansował z lubelskim klubem do ekstraklasy. Jesienią 1985 stracił miejsce w bramce Motoru na rzecz Dariusza Opolskiego. Po roku znów był pierwszym golkiperem lublinian, ale jego zespół grał słabo i był zdecydowanym outsiderem na tym poziomie rozgrywek. 

 

 

1 kwietnia 1987 przed ligowym meczem ze Śląskiem, oficjalnie zakończył karierę piłkarską i został uroczyście pożegnany przez władze Motoru. Miał wówczas zająć się trenowaniem bramkarzy w lubelskim klubie, jednak na boisko wracał jeszcze kilkakrotnie. W sezonie 1987/88 Kalinowski bronił bramki III-ligowej Stali Kraśnik. Następnie za namową Grzegorza Laty wyjechał na osiem miesięcy do Kanady. gdzie bronił bramki North York Rackets Toronto. Po powrocie do Polski grał jeszcze w lokalnych klubach okręgu lubelskiego. Po zakończeniu kariery piłkarskiej zajął się szkoleniem bramkarzy. Pomagał selekcjonerom kadry Polski Władysławowi Stachurskiemu i Antoniemu Piechniczkowi. Ponadto pracował w takich klubach jak: Wisła Kraków, Górnik Łęczna, Lublinianka, Motor Lublin i Chełmianka.

Data i miejsce urodzenia: 2.05.1949r., Laski k. Warki.

Pozycja: bramkarz

Pseudonim: „Kali”. 

Kariera zawodnicza: 1964-68 Pilica Warka (wychowanek), 1968-70 Legia Warszawa, 1971(w)-79 Śląsk Wrocław, 1979-80 Motor Lublin, 1981(w)-82 Polonia Sydney (Australia), 1982-87 Motor Lublin, 1987-88 Stal Kraśnik, 1988 North York Rackets Toronto (Kanada), 1992(w) Ruch Ryki, 1992-96 Prywaciarz Tomaszów Lubelski

Debiut w Śląsku: 21.03.1971 Śląsk - Unia Racibórz 0:0 (II liga)

Debiut w Śląsku (ekstraklasie): 25.08.1973 Śląsk - ŁKS Łódź 1:0

Ostatni występ w Śląsku (ekstraklasie): 10.06.1979 Śląsk - Ruch Chorzów 2:1

Sukcesy w Śląsku: mistrz Polski (1977), Puchar Polski (1976), ćwierćfinalista Pucharu Zdobywców Pucharów (1977), wicemistrz Polski (1978), brązowy medalista ekstraklasy (1975) i awans do ekstraklasy (1973)


Artkuł pochodzi z marcowego numeru magazynu "Wokół Śląska". Oficjalny miesięcznik wrocławskiego klubu można nabyć w kasach stadionu przy ul. Oporowskiej, na Wyspie Kibica w Arkadach Wrocławskich, w oficjalnym sklepie Śląska VitaSport przy ul. Legnickiej 55f, w wybranych salonach Kolportera i na Stadionie Wrocław podczas meczów. Można go również zakupić w sklepie on-line już teraz - TUTAJ.