Falborska: To było nam pisane

Patrycja Falborska: Pierwsze emocje to niesamowita ulga, wdzięczność i taka świadomość, że warto się poświęcać. To wszystko co zrobiłyśmy przez nasze wspólne dwa lata, to ile wyrzeczeń miałyśmy i poświęcenia, serca, bólu, łez i cierpienia, to wróciło w postaci złotego medalu. My to wiedziałyśmy, my to czułyśmy. Raz, że byłyśmy pewne swoich umiejętności, dwa - wiedziałyśmy, ze było nam to pisane, bo jesteśmy wyjątkową drużyną. Poczułyśmy to od pierwszych dni wspólnych razem.

Dwa lata temu tej drużyny nie było, postawiłyśmy sobie cele i jasno je zdefinowałyśmy. To się czuje od razu, czuje się chemię między zawodniczkami, a sztabem. Czuje się niesamowitą więź, też wiele wypracowałyśmy, na wiele rzeczy poświęciłyśmy bardzo dużo czasu. Chwilami był nam tak trudno i tak ciężko, że zastawiałyśmy się czy podołamy. Ale wtedy patrzyłyśmy na siebie i mówiłyśmy, że za sobą skoczymy w ogień. I tak się też stało, druga połowa pokazała, że to coś więcej niż tylko piłka nożna.

To jest piękne, to jest przez nas naprawdę wypracowane. Widziałam po dziewczynach, że mogłyby przegrywać nawet 0:3 i wierzyłyby dalej, że odniosą zwycięstwo. To przekonanie było bardzo silne głównie dlatego, że poparte zostało czymś autentycznym. Od początku w tym wszystkim byłyśmy sobą i otwarcie mówiłyśmy, że bardzo chcemy zdobyć złoty medal - chcemy być po prostu najlepsze. Dzięki temu, że rozmawiałyśmy o tym każdego dnia, to przyzwyczaiłyśmy się do tych myśli i nie ukrywałyśmy przed sobą, że czegoś bardzo pragniemy. Zaczęłyśmy pragnąć razem i dzięki temu miało to jeszcze większą moc.

Myślę, że kontrolowałyśmy to dokładnie przez dwa lata. Tak naprawdę jadąc tutaj na mecz stwierdziłyśmy, że na takie mecze nie raz czeka się całe życie czasem. Dziewczyny po to grają w piłkę, dla takich meczów, dla takich emocji. Bardzo się cieszę, że za tak ciężką prace mogły odebrać złote medale w ramach prezentu za to, co zrobiły.